Ο Απείθαρχος είναι ένα αθλητικό σωματείο και κατ΄ επέκταση ένα αυτοοργανωμένο εγχείρημα που δημιουργήθηκε πριν 10 χρόνια, μέσω της ζύμωσης ανθρώπων του κινηματικού αλλά και του γηπεδικού χώρου. Η κοινή τους ανησυχία, που αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργία του εγχειρήματος αυτού, ήταν η απέχθειά τους προς το σύγχρονο αθλητισμό και την εμπορευματοποίηση του. Σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές μας και αντίθετα με την No Politica ατζέντα, που φασιστικά απαγορεύει την πολιτική τοποθέτηση μέσα στο γήπεδο, έχουμε την ανάγκη να πάρουμε θέση για ένα από τα πιο ζοφερά φαινόμενα του σύγχρονου αθλητισμού και κατ’ επέκταση της σάπιας κοινωνίας που ζούμε, τον Χουλιγκανισμό.
Παλαιότερα και νεότερα περιστατικά, όπως οι δολοφονίες του Άλκη και του Μιχάλη, καθώς και ο βαρύς τραυματισμός του οπαδού του ΠΑΣ Γιάννινα την περασμένη άνοιξη που συγκλόνισε την τοπική κοινωνία, αποτελούν ένα μικρό μέρος της λίστας των θυμάτων του χουλιγκανισμού και της οπαδικής βίας. Είναι σαφές ότι δεν αντιλαμβανόμαστε το συγκεκριμένο φαινόμενο ως κάτι το μεμονωμένο ή αυτούσιο, αλλά ως ένα παρακλάδι του συστήματος. Ο φανατισμός και η παθολογική πόρωση για μια ομάδα μεταμορφώνει τα χαμηλά λαϊκά και εργατικά στρώματα (που από αυτά προέρχονται κατά βάση οι οπαδοί) σε υποχείρια των Π.Α.Ε. Κ.Α.Ε κτλ. και κατ’ επέκταση των μεγαλοαφεντικών και του κεφαλαίου, φτιάχνοντας με αυτό το τρόπο «στρατούς» που λειτουργούν προς το συμφέρον τους. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα συνδέσμων που λειτουργούν σαν τάγματα εφόδου. Πρόκειται για ένα καλά οργανωμένο σχέδιο που καταφέρνει να διασπά το κοινωνικό σύνολο και να το αποπροσανατολίζει από τα ουσιώδη προβλήματα της καθημερινότητας και τον πραγματικό εχθρό. Σε μια καταπιεστική και εξουσιαστική καθημερινότητα της εργατικής τάξης, το σύστημα ωθεί τα υποκείμενα αυτής να εκτονώνονται σε οπαδικά ραντεβού τις Κυριακές, με δήθεν διαχωρισμό το διαφορετικό χρώμα φανέλας, την ίδια ώρα που το κράτος και τα αφεντικά καταφέρνουν ολοένα και περισσότερο να μας φτωχοποιούν και να μας εξουσιάζουν. Τα γήπεδα είναι ένας μικρόκοσμος της κοινωνίας, που τα κράτη στοχευμένα χρησιμοποιούν σαν προσομοιώσεις, για να δοκιμάζουν/εξασκούν τις κατασταλτικές τακτικές τους.
Έτσι, συνεχίζει να διαιωνίζεται η τακτική του «διαίρει και βασίλευε», όπου το κράτος οπλίζει το χέρι των οπαδών και τους ωθεί να μαχαιρώνουν ανθρώπους της διπλανής πόρτας, άτομα δηλαδή που βιώνουν τον ίδιο αγώνα για την επιβίωση τους στον καπιταλισμό. Μεγαλωμένοι/ες σε μια κοινωνία που μας εξοικειώνει από παιδιά με τα πρότυπα βίας, και αργότερα μας επιβάλλει βίαια την καθημερινότητα της επιβίωσης, καλλιεργείται μέσα μας η νοοτροπία «ο δυνατός τρώει τον αδύναμο». Η ανθρώπινη ανάγκη του να ανήκεις κάπου, δηλαδή να κουβαλάς μια ταυτότητα που να σε χαρακτηρίζει, χρησιμοποιείται από το σύστημα με τρόπο τέτοιο που αλλοιώνει σε πολλές περιπτώσεις τα αξιακά και ηθικά χαρακτηριστικά του ατόμου.
Οι ομάδες που αγαπήσαμε παιδιά οφείλουν να τρέφουν τον αγνό ρομαντισμό για το άθλημα, πριν γίνει μπίζνα και βρωμιά. Πολλοί/ές από εμάς υπήρξαμε οπαδοί, οργανωμένοι ή μη, που αποφασίσαμε να αποστασιοποιηθούμε από το ζόφο που λέγεται σύγχρονο ποδόσφαιρο και τους προέδρους που βλέπουν τις ομάδες τους σαν τα μαγαζιά τους. Κουραστήκαμε με τα στημένα ματς, τα συμφέροντα κάτω από το τραπέζι, και τις απρόσβατες κερκίδες τους. Είδαμε τη σαπίλα πίσω από το φανατισμό, ίσως να βρεθήκαμε και οι ίδιοι/ές θύματα οπαδικής βίας και συνειδητοποιήσαμε ότι είμαστε πιόνια σε μια σκακιέρα που παίζεται εις βάρος των ζωών μας. Ως Απείθαρχος φανταζόμαστε μια κοινωνία και γήπεδα που δεν θα έχουν σχέση με το κράτος, το κεφάλαιο και τα τσιράκια τους. Φανταζόμαστε κερκίδες πολύχρωμες ανοιχτές σε κάθε ατομικότητα και αντίπαλους φαινομενικά οπαδούς ενωμένους απέναντι στον πραγματικό εχθρό. Τα συνθήματα μας έχουν αντιφασιστικό, αντικαπιταλιστικό και ταξικό περιεχόμενο γιατί συνειδητά αντιλαμβανόμαστε ποιους έχουμε απέναντί μας και αυτοί σίγουρα δεν είναι η αντίπαλη ομάδα την Κυριακή. Δεν θεωρούμε πως βρίσκονται στο πλευρό μας και ούτε θέλουμε να υποστηριζόμαστε από οπαδούς-μπράβους που τραμπουκίζουν και μαχαιρώνουν για τις ομάδες των αφεντικών τους, που τρίβουν τα χέρια τους με τις χρυσές δουλειές τους πάνω στις πλάτες μας. Είμαστε απέναντι σε χουλιγκάνους κανίβαλους και δολοφόνους, τσιράκια των αφεντικών που τους ξεπλένουν με τις βρωμοδουλειές τους. Επιλέγουμε να αυτοοργανωνόμαστε και να αυτονομούμαστε από το κυρίαρχο αφήγημα της αθλητικής μπίζνας, τη μπάλα να την παίξουμε διαφορετικά με συντρόφισσες και φίλους μας μακριά από τους υπαλλήλους του κράτους, προβάλλοντας τον πραγματικό ρομαντισμό των αθλημάτων που καμία σχέση δεν έχει με τις επιχειρήσεις τους.
LOVE THE GAME, HATE THE BUSINESS
AGAINST MODERN FOOTBALL
ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ 1.3.1.2.
Α.Σ. ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ 